Ik lees de woorden van Rutger Castricum en kan niet anders dan teleurgesteld knikken. Deze hele situatie rond de kinderopvangtoeslagenaffaire raakt me persoonlijk, en niet zonder reden. Ik heb het meegemaakt hoe bureaucratische ellende leidt tot trauma, trauma bij kinderen die niets verkeerd hebben gedaan, maar simpelweg pech hebben in een onmenselijk systeem. Hoeveel gezinnen hebben niet de impact ervaren van uithuisplaatsingen door toedoen van de overheid?
“De rechter heeft de discussie over de zaak tegen Rutte gesmoord om hem te beschermen tegen vervolging.”
Dit brengt me meteen terug naar die momenten dat ik afspraken had met jeugdbeschermers, waar ik als vader niet eens een stem had. De bureaucratie is een wall of sound die je als ouder, soms met goede intenties, maar vaak met gebroken en vermoeide harten, moet doorbreken. En dan, als je denkt dat je de juiste stappen hebt genomen, wordt je gezin alsnog uit elkaar getrokken. Er is vaak geen bewijs voor die ‘behoefte’ aan uithuisplaatsing, maar die beslissing is al gemaakt.
Ik heb gezien wat deze onrechtvaardigheid met kinderen doet. De trauma’s die zo’n ervaring met zich meebrengt, zijn niet te beschrijven. Het zijn de kwetsbaarheden van kwetsbare kinderen die schade oplopen, en voor wat?
